تـو چرا این قدر بهارے بانــو؟
✧✧ ❥ ✧✧
مـے پرسے جعبــﮧ ابزار را ڪجا گذاشتـﮧ ے ؟
و مے گویم توے انبار زیر پلـﮧ، طبقـﮧ ے دوم قفسـﮧ ے فلزے.
دستتـــ را مے زنے بـﮧ کمرتــ ، ابرو تابـــ مے دهے و ڪج ڪج خیره مے شوے بهم.
ڪتاب را ڪنار می گذارم. لبخند می زنم.
- بے راه گفتم ڪـﮧ بانو گره انداختند بـﮧ ابرو؟
- نباید بپرسے جعبـﮧ ابزار را براے چے مے خواهم؟ چه جور مردے شدے تو؟
بلند بلند مے خندم.
راه تا تو را قدم بر نمے دارم، خرامان چرخ میزنم! دست مےگذارم بـﮧ شانـﮧ ات،
سرم را مے آورم نزدیک گوشت و آهسته می گویم:
- بانو جعبـﮧ ابزار را براے چـﮧ مے خواهند؟
دستم را مے گیرے و تا انبار زیر پلـﮧ مے برے. جعبـﮧ ابزار را ڪـﮧ بر مے دارم، مے بریم سمت جاڪفشے. ڪفش را مے گیرے بالا و مے گویے:
ببین! ڪف ڪفشت از هم باز شده.
- تو نمے خواهے دست از سر این بیچاره بردارے؟ تا حالا سـﮧ بار تعمیر شده،
چرا این لنگـﮧ ڪفش ڪهنه را به حال خودش نمے گذارے؟ عمر خودش را ڪرده، رهاش
کن!
- امروز از هم باز شد. مے دانم عمر خودش را ڪرده اما تا بعد نوروز نمے خواهم هیچ چیز نویے بخرم، مجبورم با همین سر ڪنم.
میخ و چڪش را ڪـﮧ بر مے دارم.
یڪــ جور نازے، مدل خانـﮧ ویران ڪن همیشـﮧ ڪـﮧ الف اسمم را عین معلا مے ڪشے و تاب مے دهے، مے گویے: مجتــبی !؟ امسال عید بریم قم؟!
بغضم را مے خورم.
- هر چے بانو امر ڪُنند.
آهستـﮧ لبخند مے زنے و
مے گویے: آقایے شما.
مے روے سمت آشپزخانـﮧ.
شانـﮧ هایم مے لرزد. سرم را تڪیـﮧ مے دهم بـﮧ دیوار و بے صدا اشڪــ می ریزم.
فڪرے نوروز امسال بودم و دهـﮧ ے فاطمیـﮧ. بـﮧ خیال خودم نشسته بودم فکر ڪرده بودم یڪــ جورے ڪـﮧ ناراحت نشوے بهت بفهمانم امسال عید نداریم!
آمدے و مثل همیشـﮧ پیش دستے ڪردے.
وسط این همـﮧ سردے زمستان، تو چرا این قدر بهارے بانــو؟
✧✧ ❥ ✧✧
وبلاگتون حرف نداره
موفق باشید
سال نوتونم مبارک